Zoentechnieken

Eén, twee of drie keer kussen, een omhelzing of een plechtige buiging. In elk land begroeten mensen elkaar weer anders. Ik hecht, wat dat betreft, grote waarde aan mijn ’personal bubble’ en ik geloof dat die persoonlijke ruimte voor alle Nederlanders belangrijk is. Doordat we in Holland maar liefst drie keer horen te zoenen, ken ik mensen die daar consequent geen trek in hebben. Hun vaak ferme handdruk die je al weer half wegduwt, zorgt voor een ’veilige’ afstand en dat maakt mij nieuwsgierig. Is het een slechte adem, een rare fobie of scheelt het gewoon praktisch gezien een paar griepjes per jaar? Ikzelf krijg altijd zin om juist díe mensen eens lekker onder te smakken.

Alhoewel die ’personal bubble’ in Ecuador veel kleiner lijkt, geven ze hier elkaar maar één kus op de linkerwang, zowel bij vrienden als onbekenden. In het begin moest ik daar aan wennen. Bij vreemden geef ik eerst een hand en later komt daar misschien een kus bij. Maar hier kust iedereen elkaar, ook bij een eerste ontmoeting. Toen ik de slag eenmaal te pakken had - en het is zó gezellig al dat gezoen - werd ik teruggefloten tijdens de kennismaking met een leider van een indianengemeenschap. Hij was een kop kleiner dan ik en toen ik me vooroverboog en hem een dikke kus op zijn wang gaf, stond hij een beetje beduusd te kijken. Ik vond dat ik lekker aan het integreren was, maar bij deze groep is zoenen geen onderdeel van het begroetingsritueel. Wel geven ze elkaar een hand en zeggen ze goedendag in hun eigen inheemse taal. Deze begroeting varieert per dag, dagdeel of seizoen, afhankelijk van het weer. Bij bewolkt weer groeten ze elkaar anders dan bij zon of regen.

De Ecuadorianen in de stad zijn wat dat betreft veel opener: die gaan naast je zitten, geven je een vriendschappelijke arm en houden dat gerust een halfuurtje vol. Ook zijn er meisjes die aan mijn haar plukken alsof ik hun zusje ben. Dáár word ik een beetje ongemakkelijk van.

Laatst zei ik een aardige Franse toeriste gedag die ik nog maar net had ontmoet. We gaven elkaar één kus op de wang en daarna een langdurige omhelzing, waarbij we heel enthousiast heen en weer begonnen te wiegen alsof we elkaar verschrikkelijk gingen missen. Uit het niets kwam mijn Hollandse nuchterheid weer boven. Is al dat geklef eigenlijk nog wel oprecht?

(Column 26 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi-en Eemlander, mei 2012)

Mi lugar favorito

A Sunday stroll in the backyard...

Ouderen

De tijd dat ouderen rustig en welbewust met een breiwerkje achter de geraniums konden gaan zitten bestaat niet meer, want ook als je op leeftijd bent moet je in Nederland moderniseren. Alleen al in het Gooi bestaan er tientallen cursussen in computeren, yoga, train je geheugen, vreemde talen en hoe bedien ik mijn (scoot)mobieltje, fotocamera, de ov-chipkaart en een pinautomaat. De enkele oudere die nog ’het zal mijn tijd wel duren’ durft te zeggen, heeft misschien minder zorgen, maar moet wel het gevoel hebben dat alles langs hem of haar heen gaat.
Ouderen hebben het wat dat betreft een stuk gemakkelijker in Ecuador, want alles gaat hier langzamer en vaak op een ouderwetse manier. Soms sta ik bij het stoplicht met de jeep naast een senior, zittend op paard en wagen. Oppasgrootouders hebben geen certificaat nodig wanneer ze geregeld de kleinkinderen opvangen. Ook wie nog nooit op het internet heeft gesurft, hoeft zich niet te schamen want er zijn hier massa’s mensen die thuis geen computer of zelfs geen telefoon hebben. Daarnaast kunnen ouderen gewoon geld opnemen bij een bankbediende achter een loket in plaats van bij een geldautomaat. De hele bevolking staat hier nog met cheques te wapperen.

In Ecuador zijn er echter maar weinig verzorgingstehuizen; de meeste ouderen wonen bij hun kinderen in en mantelzorg is een vanzelfsprekendheid. Een oudere die in een tehuis belandt, heeft meestal geen kinderen (of heeft daar ruzie mee) of is heel erg ziek. Helaas hebben de meeste senioren geen pensioen, waardoor doorwerken tot op hoge leeftijd vaak noodzakelijk is. Ze staan op de markt of verkopen krantjes op straat. En laatst zag ik een bejaard echtpaar op de knieën een straatje repareren. Dat is toch wat anders dan een cursus glutenvrij koken. Ook loopt er elke dag een oudere Ecuadoriaanse met haar veekudde langs mijn huis. Haar vriendelijke gezicht is gerimpeld door de zon en ouderdom en met haar korte stevige beentjes wandelt ze heel kordaat de berg op en af op zoek naar een mooie berm voor haar koeien, geiten en schapen. Ze heeft geen eigen land en moet het op deze manier zien te rooien. Zij denkt niet aan een AOW-uitkering, de thuiszorg of een ergonomisch verantwoorde rollator. En ook niet aan effectief googelen of veilig internetbankieren. Dit klinkt natuurlijk romantischer dan de werkelijkheid, maar Ecuadoriaanse ouderen kunnen tenminste nog wel een beetje in hun tijd door blijven gaan.

(Column 25 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi-en Eemlander, mei 2012)

Lluvia

Cerveza