Busritje

Tot mijn dertigste deed ik alles met het openbaar vervoer. Echt ideaal en goedkoop is het niet, maar je komt wel overal. Toen ik mijn eerste autootje kocht en in Laren kwam te wonen, ging ik nog amper met de bus. Het gedoe rond het openbaar vervoer in het Gooi ben ik wel altijd blijven volgen, want ik vind dat mensen die niet willen of kunnen autorijden wel goed en toegankelijk openbaar vervoer tot hun beschikking moeten hebben. Ook in het Gooi, met of zonder speciale busbaan. En dan niet maar één keer in het uur. Dat is net niks.

In Ecuador is de bus een populair vervoersmiddel. Niet alleen rijden ze overal naartoe, je kunt ook overal opstappen en er zo weer uit springen. Niks geen haltes, opstaptijden of in- en uitchecken en dat voor een habbekrats. Een busritje van een half uur kost hier gemiddeld 45 dollarcent en daarvoor word je niet alleen naar de plek van bestemming gebracht, ook mag je het onderste laadruim vullen met zakken rijst, een half schaap of een nieuwe stoel. Soms reist er een muzikant mee en vaak worden er in het gangpad ijsjes, zakjes bonen en chocoladerepen verkocht, want de Ecuadorianen zijn gek op eten tijdens het reizen. Hier hoef je voor het instappen niet je zak patat weg te schrokken, wel is het verstandig je stoel te inspecteren voordat je gaat zitten.

Afgelopen maand waren er vriendinnen uit Nederland op bezoek. Na ruim duizend kilometer rondtoeren in de jeep was het tijd om eens zo´n buservaring op te doen. Ik zag hun hoofden al voor me, hobbelend op een harde bank met op de achtergrond Ecuadoriaanse smartlappenmuziek en vieze wapperende gordijntjes. Maar helaas was de bus deze keer een hele schone en gewone, bijna een ’Hollandse’ en we waren ook nog eens de enige passagiers. Na een rustig ritje van tien minuten bergaf werd de bus plotseling aan de kant gezet, waarop de chauffeur zomaar weg wandelde, ons en een nog draaiende motor achterlatend. Ruim vijf minuten later stak hij zijn hoofd om de hoek van een eettentje, samen met een groot bord eten. Hij keek even naar zijn bus en toen naar ons en je zag hem denken: ’Even lunchen, hoor. Die meisjes wachten wel.’
Na een paar minuten zijn we alsnog overgestapt, want dat is de Ecuadoriaanse dienstregeling. Is het deze niet, dan gewoon de volgende.

(Column 9 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi- en Eemlander, september 2011)