Sleutelbos

Landen op de luchthaven van Quito is al een ervaring op zich. Het vliegtuig maakt eerst een grote draai boven de stad en duikt dan tussen de bergketens door naar beneden. De duizenden huizen in de vallei en tegen de immense heuvels zorgen voor een mooi plaatje, maar een beetje gevaarlijk is het wel. Quito bouwt dan ook aan een nieuwe luchthaven. Op een langgerekte bergtop, ver buiten de bebouwing, prijkt al een gloednieuwe verkeerstoren tegen een heldere blauwe lucht.

Een paar uur eerder, tijdens een tussenstop op het vliegveld van Panama, ruik ik Zuid-Amerika al een beetje. Een zoetige geur die doet denken aan zonnebrandolie op vakantie, vermengd met een vleugje benzine. I love it. Het doet me goed na uitzwaaien op Schiphol, waar ik me na de douane in een soort van niemandsland bevind. Dit gevoel hangt letterlijk uit mijn handbagage: aan de rode keycord, die herinnert aan de open dag van De Gooi- en Eemlander, zit nog één sleutel. Die van het huis van mijn zus. Dit is dus alles achterlaten. 

Hello, new world!

Op Quito wacht manlief met Ecuadoriaanse zonnebloemen en het nieuws dat de kust van Ecuador wordt bedreigd door een tsunami vanuit Japan. Mijn hart klopt in meerdere opzichten. In de auto luisteren we naar het nieuws op de radio, dat meldt dat honderden families per bus worden geëvacueerd naar het binnenland. ,,Moeten we niet helpen?’’, vraag ik aan Chepo, zoals hij hier genoemd wordt. Hij lacht en rijdt in een pittig tempo door naar mijn nieuwe woonplaats die ver van de kust op een slordige 2200 meter hoogte ligt. Ons huis ligt nog iets hoger en wordt omheind door een haag van bloeiende bougainvilles. Op het erf scharrelen twee honden, kippen en sinds kort ook twee kleine koeien, die tuinman Manuel gaat vetmesten voor een extra zakcentje. Hij is de eerste met wie ik hier kennismaak, alleen wil hij zijn vieze hand niet met de mijne schudden. Ook voegt hij er nog een overbeleefde ’at your service’ aan toe. Gelukkig komt die nederigheid bij mij niet over, want volgens Chepo sta ik zelf nog bij elke Ecuadoriaan te knikken als een nerveuze Chinees. Het is wennen. Mijn sleutelbos is nog niet gegroeid, maar dat gaat snel gebeuren. Het vakantiegevoel maakt langzaamaan plaats voor een nieuw thuis. Ik ben geland.

(Column 1 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi- en Eemlander, april 2011)