Najaarsblues

Iets over het weer? De natuur? Of iets met traditioneel Ecuadoriaans eten? Nee, ik bedacht me dat het misschien wel leuk is om deze keer iets over mijzelf te vertellen. Want algemene observaties zijn mooi, maar emigratie brengt natuurlijk ook hartverscheurende heimwee en een hoop gesnotter met zich mee. En dat scoort altijd goed.
Vorig jaar nog keek ik nog naar die tv-programma's waarin Nederlandse vrouwen (het zijn bijna nooit de mannen, hoe gek zijn wij eigenlijk?) hun liefde achterna gaan en zich settelen in het verre buitenland. Het ziet er allemaal heel romantisch en exotisch uit: hij is beretrots op zijn blanke Europese vrouw, zij is helemaal klaar voor het grote avontuur. Daarbij wil zij haar 'eigen ding' niet opgeven, gevolgd door een scène van een blij blondje die al trimmend, inclusief zweetband en mp3speler, een sloppenwijk verkent. Wat een contradictie.
Tot hier zijn de verhalen altijd leuk, maar daarna komt vaak een trieste 'drie maanden later…' en dan zie je hem in zijn element in de pure natuur, terwijl zij er achteraan sjokt in een zompig rijstveldje snakkend naar een normale kantoorbaan en hockey op zaterdag. Dat kan nooit lang goed gaan, denk je dan.

Het hele jaar door groen; hoe doen ze dat?

Ikzelf heb ook van die momenten alleen zijn ze bij mij gelukkig van vrij korte duur. Ik kan soms volschieten als ik denk aan eten bij moeders, dat ik niet even om een hoekje kan kijken. Ook mis ik borrelen met vriendinnen, patat op vrijdag bij zus, het opgroeien van neefjes en nichtjes, feestjes, verjaardagen en natuurlijk nieuwsjagen in het Gooi. Maar het zijn momentopnames, want ook hier heb ik veel goeds.
De heimwee was het ergst in de eerste weken, want toen miste ik hier eveneens een hoop. Zit je in het café met een groep Ecuadorianen te drinken, kun je niet meelachen omdat je de grap mist. Dan voel je je wel even eenzaam, maar we zijn inmiddels zeven maanden verder en mijn wereld hier wordt groter en Nederland steeds kleiner. Toch sta ik nog altijd met één been overzee. Want - om toch nog iets over weer te zeggen - als ik lees dat Holland opnieuw een ijskoude winter staat te wachten, dan denk ik automatisch aan het opsnorren van mijn dikke winterjas. Ik wacht zelfs op de herfst, zo diep zitten die seizoenen in mijn systeem. Maar de herfst komt maar niet. Ik zal ’m toch niet gemist hebben?

(Column 10 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi- en Eemlander, oktober 2011)