In Ecuador hebben wij geen televisie. Voor Nederlandse begrippen staat dat ongeveer gelijk aan het bekeerd zijn tot de Amish-gemeenschap, maar ook in Ecuador heb je dan wat uit te leggen. De Zuid-Amerikanen zijn gek op televisiekijken, vooral sport en sensatiejournaals zijn populair. Ook de Latinosoaps met een overdaad aan drama, nepborsten en gouden kettingen op een dikke laag borsthaar worden fanatiek gevolgd. In één van onze favoriete restaurants hangt een enorm scherm aan de muur en of je het wilt of niet, je kijkt automatisch mee. Wie geen televisie heeft, moet al om zes uur in bed leggen denken veel Ecuadorianen. De buis is heilig en ik heb me laten vertellen dat er zelfs junglemensen zijn die een flatscreen in huis hebben staan maar dan zonder snoeren, want zonder elektriciteit valt er weinig te koekeloeren. Maar het gaat om het idee, er staat er wel één. Ikzelf heb de televisie maar weinig gemist; het scheelt weer ruimte in je woonkamer en je hebt meer tijd voor uitgebreid tafelen, een goed boek of een avondwandeling. Dat klinkt, nu ik het zo schrijf, toch wel Amish-achtig, maar ik heb geen paard en ook geen lange rok.
Nu ik weer voor een vakantie in Nederland ben, kan een avondje voor de buis hangen natuurlijk niet uitblijven. En het is stiekem best lekker hoor, een beetje gedachteloos zappen terwijl de verwarming zachtjes loeit. Ik kijk naar onhandelbare kinderen, een vrouw die huilt omdat haar man weigert te klussen in een huis waar weinig mis aan lijkt te zijn, kleine zingende meisjes die opgedirkt zijn tot volwassen vrouwen, de bruiloft van Barbie en naar dure apparaatjes die moeiteloos je neushaar verwijderen. Helemaal onderin mijn koffer ligt al sinds twee weken een pak ouderwetse Bastognekoeken. Die moest ik meteen kopen na het zien van een reclame. Want je wordt er behoorlijk hebberig van, van dat televisiekijken. In de Nederlandse winkelstraten wordt datzelfde idee geprojecteerd. We kijken, kopen en moeten vooral heel veel hebben. In het Gooi vond ik weer mooi spul dat in Ecuador nergens te verkrijgen is. Ik zag nieuwe winkels, maar ook dat er een hoop verdwenen zijn. Dat verbaast me niet echt, het houdt een keer op. Mijn koffer zit inmiddels stampvol met échte kleren, pindakaas, nieuwe schoenen, een stapel boeken en dus dat pak Bastogne. Die ga ik op een avond eens soldaat maken met een grote pot thee. Lekker zonder teevee.
(Column 21 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi-en Eemlander, maart 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten