Klapband

Eén van de eerste dingen die ik hier in Ecuador moest leren, is het verwisselen van een autoband. Dit omdat de wegen soms zo slecht zijn waardoor een lekke band of - nog erger - een klapband in een klein hoekje zit. In Nederland maakte ik me hier nooit zo druk om. Ik reed rond met een kapotte krik en de reserveband zag ik ooit eens per toeval. Die zat blijkbaar onder de auto. Nooit geweten. Het pasje van de ANWB wist ik altijd wel te vinden. Net als zo´n gele paal.

Maar dat verwisselen dus, het is eigenlijk best makkelijk. Krik eronder, bandje losdraaien, verwisselen met een goeie band en dan weer (kruislings!) vastdraaien. En ook zo makkelijk, bij een jeep zit de reserveband achterop de auto bevestigd. Lekker in het zicht en dichtbij de hand. Grote terreinwagens zijn daarom vast door vrouwen ontworpen, want met achteruit inparkeren heb je altijd een extra bumpertje. Echt ideaal. In Ecuador is er geen ANWB, maar er zijn wel veel zogenaamde ´vulcanizadoras´, plekken langs de weg waar je je band kunt laten maken. Vulcanizadora betekent vrij vertaald: repareren door verhitting. Ze doen dit door plastic op plastic te smelten met behulp van een strijkijzer of door een soort kortsluiting te creeren, maar daar houdt mijn technische kennis toch echt op.

Afgelopen week moest ik bij zo´n vulcanizadora langs, dit keer in een hoek van een groot tankstation. Wanneer je als vrouw zo´n terreintje oprijdt, dan voelt dat behoorlijk hoogdrempelig en een beetje ongemakkelijk. Voor vrouwen is dit gevoel misschien herkenbaar, voor de mannen: denk aan het binnenstormen van een druk vrouwentoilet of aan het bijwonen van een zwangerschapscursus (als een vrouw een autoband moeten kunnen verwisselen, dan moet een man ook kunnen meepuffen nietwaar?). Ik werd vriendelijk geholpen door een mannetje, dat mij met grote ogen aankeek toen ik de kapotte band van de achterzijde begon los te draaien. Vervolgens mikte hij de band in een zwembadje en kwam hij tot de conclusie dat het ventiel de oorzaak moest zijn. Toen hij aanbood om ter plekke de banden te verwisselen, stond ik alweer klaar met de krik. Ik vraag me af of hij ooit samen met een vrouw banden heeft verwisseld, want toen ik hem met mijn zwarte handen een paar dollar overhandigde, glimlachte hij breeduit. Ik startte de auto en reed weg. Luidtoerend uiteraard, want zoiets schept toch een band.

(Column 39 ´Coreanne in Quito´, voor De Gooi-en Eemlander, januari 2013)