Warmoede

Armoede is een relatief begrip. Over het algemeen betreft het een situatie waarin iemand te weinig heeft om van te kunnen leven. Maar wat precies te weinig is, hangt uiteraard helemaal van een samenleving af. Als buitenlander in Ecuador heb je al snel de neiging om te roepen dat mensen misschien arm zijn, maar dat wonen in zo´n exotische en weidse omgeving ook wel wat heeft. Een auto, televisie, computer of degelijk huis lijken overbodig, want kijk eens naar dat prachtige uitzicht en wat een rust. En wat lachen ze toch veel! Maar wat wil je ook, met elke dag mooi weer.

Ik moet toegeven dat ik zo´n primitieve situatie ook weleens geidealiseerd heb (héééérlijk ´back to the basics´), maar de realiteit is helaas toch echt anders. Zo reed ik nog geen twee weken terug door een authentiek vissersdorpje aan de Ecuadoriaanse kust, waar bijna alle wegen doodlopen in zee. Er is in dit plaatsje geen badgast te bekennen en op het strand liggen de oude vissersboten haast hoorbaar te kreunen in de bloedhete zon. In de stoffige straten hangen de lokale bewoners verveeld uit de vensters van hun nog stofferige huizen. Een vrouw wast zich met water uit een regenton en er is duidelijk een gebrek aan schoon drinkwater en elektriciteit. Sommige woningen bestaan uit niet meer dan een paar planken met wat palmbladeren als dak en zijn dusdanig klein dat je er zo naar binnen kan kijken. In zo´n huisje (lees: kamertje) zie ik een berg kleren op de grond liggen met een grote pan ernaast en daarnaast ligt een smerig matras met een klamboe erboven. ´Genoeg´ voor een heel gezin.

Nu ben ik weer voor de decembermaand in Nederland en tijdens het eerste achtuurjournaal dat ik zie, hoor ik dat 1,1 miljoen mensen in Nederland onder de armoedegrens leven. Zij hebben vaak moeite om de verwarming te betalen, zijn niet zelden afhankelijk van de Voedselbank en een kerstcadeautje kopen zit er al helemaal niet in. Ook dat vind ik zorgelijk, helemaal omdat ik mij nog geen dag later in de supermarkt sta te verlekkeren aan ovenschalen vol rosbief en kalkoen, tientallen soorten yoghurt en aan brood dat in kleur loopt van heel licht tot heel donker. Ik zie jonge kinderen met mobieltjes en ondanks de hoge benzineprijzen rijdt er nog genoeg op de weg. Hier is armoede niet alleen relatief, maar ook behoorlijk onzichtbaar. Best verwarrend allemaal.

(Column 37 ´Coreanne in Quito, voor De Gooi- en Eemlander, december 2012)